Η Ψυχολογία της Εργασιομανίας και οι Σχέσεις της με το Τραύμα

Η ανάγκη να σώσουμε τον κόσμο μπορεί να είναι ένα ισχυρό κίνητρο, αλλά συχνά προέρχεται από πολύ βαθύτερες ψυχολογικές και συναισθηματικές καταστάσεις. Πολλοί άνθρωποι βιώνουν αυτή την αίσθηση καθήκοντος, που συχνά συνδέεται με ένα αίσθημα επείγοντος και την επιθυμία να κάνουν τη διαφορά. Ωστόσο, τι κρύβεται πίσω από αυτή την επιθυμία;

Μικρές ή μεγάλες εμπειρίες τραύματος που συντελούνται στην παιδική ηλικία ή στην ενήλικη ζωή συχνά έχουν μακροχρόνιες επιπτώσεις στη συνείδηση και στη νοοτροπία μας. Πολλές φορές, οι άνθρωποι που έχουν βιώσει κάποιο είδος ψυχικής ή συναισθηματικής τραυματικής εμπειρίας νιώθουν την ανάγκη να αναλάβουν περισσότερες ευθύνες και καθήκοντα. Η επιθυμία αυτή, πολλές φορές, συνδέεται με την προσπάθεια να αποδείξουν την αξία τους ή να ελέγξουν κατάσταση που τους φαίνεται εκτός ελέγχου.

Η Σχέση Μεταξύ Τραύματος και Εργασιομανίας

Η εργασιομανία – η υπερβολική ενασχόληση με τη δουλειά – μπορεί να καταστεί μια αμυντική στρατηγική για άτομα που έχουν υποστεί ψυχικά τραύματα. Ο άνθρωπος μπορεί να βυθιστεί στη δουλειά του, ελπίζοντας ότι αυτό θα τον κρατήσει απασχολημένο και θα τον απομακρύνει από τον πόνο που αισθάνεται. Αυτή η διαδικασία, όμως, μπορεί να γίνει επικίνδυνη και να οδηγήσει σε ένα φαύλο κύκλο, όπου η ανάγκη για εργασία αντικαθιστά την πραγματική αποκατάσταση και θεραπεία.

Ίσως αναρωτηθείτε: Πώς μπορεί ένα άτομο να ισορροπήσει αυτήν την ανάγκη για ιδανισμό με την πραγματικότητα; Είναι σημαντικό να αναγνωρίσετε τα χαρακτηριστικά της εργασιομανίας και πώς αυτά μπορεί να επηρεάσουν τις σχέσεις, είτε προσωπικές είτε επαγγελματικές. Η εκπαίδευση σχετικά με τις επιπτώσεις του τραύματος και η ενθάρρυνση της αυτοφροντίδας μπορούν να είναι ζωτικής σημασίας βήματα προς μια πιο υγιή στάση έναντι της εργασίας και της ζωής γενικότερα.

Προσαρμογή και Θεραπεία

Η κάλυψη των αναγκών που σχετίζονται με το τραύμα απαιτεί υπομονή και στρατηγικές που δεν περιλαμβάνουν μόνο την εργασία. Οι τεχνικές όπως η ψυχοθεραπεία, η πρακτική της ενσυνειδητότητας και οι ομάδες υποστήριξης μπορεί να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες. Αντί να αφήνουμε το έργο να γίνει το κεντρικό κομμάτι της ζωής μας, μπορούμε να οικοδομήσουμε υγιείς στρατηγικές για να διαχειριζόμαστε τον κορεσμό και να βρούμε νοήματα και στους άλλους τομείς της ζωής μας.

Στην πορεία της αυτογνωσίας και της θεραπείας, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η ανάγκη για κοινωνική βοήθεια δεν είναι αδυναμία, αλλά ένα πολύ ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Ειδικά σε περιπτώσεις που το τραύμα έχει συνεισφέρει σε δυσλειτουργικές συμπεριφορές, η αποδοχή της ανάγκης μας για βοήθεια μπορεί να είναι το πρώτο βήμα προς την ουσιαστική αλλαγή.

Η απελευθέρωση από την καταπίεση των απαιτήσεων του εξωτερικού κόσμου, με το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να επουλωθεί, μπορεί να μας οδηγήσει σε μια πιο ισορροπημένη και ικανοποιητική ζωή. Ανεξάρτητα από το πόσο έντονα νιώθουμε την υποχρέωση να σώσουμε τον κόσμο, η πραγματική μας ικανότητα να το κάνουμε μπορεί να εξελιχθεί μόνο όταν πρώτα σώσουμε τους εαυτούς μας.